Pożegnanie

Od września zeszłego roku nie byliśmy na działce.
Trawa wybujała na półtora metra konkuruje z pięknie kwitnącą rudbekią. W tej dżungli zielska i chwastów rozgościły się świerszcze, stadko ropuch i kilka krecich rodzin.
Robiąc porządki zostawiliśmy w ogródku część tej zielonej plątaniny.
Trochę dla ropuch, trochę z braku sił, a trochę dla kota.
Mrautak z pewnością nie pamięta rodzinnych stron.
W kocim życiu okres od niecałych trzech miesięcy do ponad roku to szmat czasu. Zafascynowana i pełna obaw na nowo odkrywa działkową przestrzeń, zapachy i odgłosy wsi.

Nasze psy, najpierw Misio, a potem Władek, kochały tu przyjeżdżać. Jak my. Przez lata dawny rodzinny dom mamy mojego męża stał się też moim drugim domem.
Tu pod najczulszą babciną i prababciną opiekę przywoziłam Młodą, tu również zawsze spędzaliśmy część wakacji, a teściowie, już na emeryturze, ciepłą część roku.

W dolinie, dwa kilometry od domu jest duża wieś, prawie miasteczko, ze starym kościołem i małym cmentarzem.
To miejsce, w którym w upalne lipcowe dni powietrze pachnie dojrzewającym na pobliskich polach zbożem, wieczorem aż drży od koncertu tysięcy grających świerszczy, a rano otula mgła, obok bliskich i przyjaciół, wybrała sobie moja teściowa i tam, z ciężkim sercem, ją pożegnaliśmy. 

Smutny w tym roku jest mój lipiec i pusty działkowy dom mimo częstej naszej obecności..

Deszczowe rymowanki i zdjęcie od Anki;)

Deszczowe zdjęcie autorstwa Młodej:)

Dymek pary nad herbatą,

a tu w końcu przecież lato.

W kroplach deszczu proste, ciche

rymy się składają liche.

Na kwiatki i smutki

na rozpaprane robótki

na weekend za krótki

na "a może napić się wódki?"

na koci wąs, na róży pąs,

                              kapie deszcz

I smętne dumanki, deszczowe mruczanki

w ucho szepczą tak:

                    dwadzieścia mieć znowu lat

                    i kibić jak trzcinka

                    i spać jak dziecinka

( w klawiaturze koci kłak ),

                    jeść móc co chcieć,

                    i pieniądze mieć,

                    winem się upić,

                    pokochać i rzucić

Marzyć i chcieć,

tabletki wyrzucić do kosza precz,

a dziś może na spacer iść, choć

                                      kapie deszcz...

To oczywiście deszczowe nieudolne kaprysine wierszoklectwo inspirowane:)
A kto zgadnie czyimi i którymi wierszami, hę? :))) 

Ogłaszam kaprysiną blogową zabawę bez nagród;) A zresztą kto wie, jak dłużej popada, to może jednak z nagrodą?;) Ładną jakąś:)