Mokre róże pachną w biurze, a ja nie mogę pracować.

Co to za pomysł głupi

siedzieć w ponurym biurze

kiedy czerwcowy deszczyk

otula mgiełką róże.

Wiatr z płatków zapach zbiera

w obłoczki go unosi

rozprasza, nęci, kusi

pod nos mi go przynosi.

Jak mam instrukcję pisać

od punktów najeżoną,

gdy deszcz za oknem pada

na różę rozmarzoną.

Ach, być przez chwilę różą

na deszczu się wykąpać,

na wietrze suszyć listki,

w kałuży się przeglądać.

Lub jeszcze lepiej z deszczem

na płatki skapnąć zgrabnie,

zostać kropelką, mgiełką,

gdzie będę nikt nie zgadnie.

I z wiatrem się uniosę,

zapachem róż odurzę,

a później wyparuję,

by już tu nie być dłużej.

Zamiast się skupić nad rozwiązywaniem złożonych służbowych problemów pozwalam, żeby niesforne rymy plątały mi myśli.
Chyba powinnam zmienić pracę, tylko jakoś nie umiem się za to zabrać z zaangażowaniem, co wynika z lenistwa i wygodnictwa, cóż.

A może wreszcie praca mnie zmieni i nie będzie odwrotu? Ja tam bym się zmieniła, bo instrukcja leży odłogiem, a wierszyk jakoś się napisał.

Ładne rzeczy. Zatem czym prędzej kończę ten skandaliczny post, ilustrując go różą, a jej słodki rymowany zapach przesyłam wszystkim cierpiącym nad obrzydłymi papierzyskami:)))