Czerwone jabłuszka.

Myślę czasem o napisaniu czegoś poważnego, ale niestety wychodzą mi same głupotki. Tak to już jest, że każdy tworzy na własną miarę. Zastanawiałam się jak ten wierszyk poprawić, ale nie umiem.

Jest o jabłkach, po które chodzę "w szkodę" podczas jesiennych pobytów na działce. Leży ich pod jabłonką zatrzęsienie i są naprawdę najbardziej chrupiące, soczyste i słodkie na świecie. Każdy, kto spróbował potwierdza, a i los starej jabłoni jest niepewny, bo któż to wie, jakie plany ma wobec niej gospodarz.

Wierszyk napisał mi się po obejrzeniu jesiennych zdjęć w poście Bobe Majse "Aszkenazyjska jesień" i jej go dedykuję, ponieważ doradziła mi zmiany w treści i "jabłonki" zmieniłam na "sadu", a "sąsiadów łąki" na "łąki sąsiadów" oraz dlatego, że czego bym nie napisała rymowanego w blogu, to jej się podoba, a przynajmniej tak pisze, co mnie niezmiennie wzrusza i pociesza, aczkolwiek co do posiadania talentu specjalnego nie przekonuje:)

Czerwone jabłuszka

Owoc jesieni, kolor bazarów,

tak wiele nazw ich, smaków, rodzajów,

lecz najsmaczniejsze są prosto z sadu,

co rośnie obok łąki sąsiadów.

Niewielkie, jędrne, słodkie, chrupiące

w czerwonych kulach zamknięte słońce.

Poranne mgiełki i zapach łąki

zbierały w sobie, aż po ogonki.

Wszystkie dni lata zapamiętały,

bo każdy sprawiał, że dojrzewały.

A teraz twarde, sokiem nabrzmiałe

nazbieram w kosze duże i małe,

Żeby jesienią piekąc szarlotkę

przywołać lata wspomnienie słodkie

rozgrzanej słońcem zielonej łąki.

Nie ścinaj proszę, starej jabłonki.