Znowu lato.

Znowu lato i znowu pożegnanie. Tak już jest. Przemijamy. Z chwilą kiedy nie ma już żadnego z rodziców i teściów, własne lata jakby bardziej zaczynają ciążyć. Przypomniał mi się wiersz:

"Życie moje wstawione w cień
więdnie bez światła dziennego.
Codziennie opada z niego
pożółkły, zwiędły dzień..." 

Maria Jasnorzewska - Pawlikowska

Jakiś czas mnie tutaj nie będzie.