Łucznica, część IV, czyli mongolski dywan

Najstarsze znane wyroby z filcu datowane są na około 500 lat przed naszą erą. Odkryto je na scytyjskich cmentarzyskach w Pazyryku na Syberii. W Azji środkowej od wieków z tradycyjnie wyrabianego filcu robi się jurty, dywany i ciepłą odzież. Technologia jego powstawania  jest od setek lat niezmienna.

Owieczki wprowadza się do rzeki i myje, następnie strzyże  i uzyskane runo rozkłada na płachtach materiału. Potem uderza się je kijami, aby usunąć resztki roślin i nieczystości. Oczyszczone i spulchnione runo rozkłada się naprzemiennie warstwami, skrapia gorącą wodą z mydłem i zwija w wałki, które ugniata się i depcze na wszelkie sposoby przez wiele godzin, zmieniając wielokrotnie kierunki zwojów. Po dniu pracy powstaje np. dywan.

Zrobiliśmy taki:)))

Mongolski dywan był naszą wspólną pracą na zakończenie kursu i napawa nas dumą, chociaż technologia nieco różniła się nam od mongolskiej;)

Nie mieliśmy owieczek i rzeki, żeby je umyć. Nie mieliśmy też koni do pomocy.

Mieliśmy za to ogromny worek baranich kłaków, leżący w jednej z łucznickich pracowni w kącie pod stołem od kilku lat, omijany szerokim łukiem przez kolejne kursy;) Kłaki po wyjęciu z worka wyglądały tak:

Brudne, zbite baranie loki miały dużą zawartość lanoliny, tak twierdziła Annemarie, choć ja widziałam w nich raczej sporą ilość owczych bobków, artystyczna dusza Annemarie kazała jej twierdzić, że jeśli nawet, to będzie się lepiej filcowało i nic nie szkodzi, bo mongolskie owce w rzece na pewno też są niedomyte, a proces będzie zachodził naturalnie i ekologicznie. Faktycznie potem zachodził;)  Widząc na co się porywamy, desperacko zdecydowaliśmy się na babranie w "lanolinie" pełni wiary we własne siły i cud filcowania, który pozwala stworzyć COŚ z kupy starych śmierdzących kłaków;)))

Tak oto przebiegał nasz historyczno-ekologiczny proces twórczy:

Rozłożone na płachtach kłaki okładalismy kijami. O dziwo, pomagało i po dłuższym czasie zaczynały przypominać runo nadające się do filcowania. Na przygotowanych wcześniej stołach rozłożyliśmy bawełnianą płachtę. Do niej przymocowaliśmy folię bąbelkową (trochę nowoczesności koniecznej z braku koni do deptania wałka filcu;) ), na której odrysowaliśmy kształt przyszłego dywanu

 i zaczęliśmy dachówkowato układać pierwszą warstwę runa.

Potem kolejne, wszystkie spryskując gorącą wodą z szarym mydłem,

Po ułożeniu i spryskaniu czwartej warstwy przykryliśmy ułożone runo jutowymi workami, solidnie je wyklepaliśmy i zwinęliśmy w ciasny rulon, który Małgosia postanowiła nowatorsko ubijać szczapami drewna. Annemarie natychmiast zaprotestowała i musieliśmy zgodnie z prastarą procedurą wszyscy na zmianę okładać rulon ramionami nieco się przy tym babrząc. Właściwie nie nieco, ale nawet bardzo :)))

 Potem było ugniatanie nogami

i kolejne zwijania, rozwijania i ugniatania poprzedzone jednak wstępnym wypraniem lekko ufilcowanego już dywanu, bo nie szło wytrzymać ani zapachu, ani widoku wyciekającej z rulonu, pardon, gnojówki, jak i latających wokół nas rojów muszek...

Przed ostatnim zwinięciem, mydlenie i wygładzanie

 

a to już  dywan  prawie gotowy

 

jeszcze jedno pranie i już suszenie :)

To już efekt naszej pracy. Piękny, nie piękny, ale ufilcowany, tradycyjny i po gruntownym wyschnięciu będzie leżał na którejś podłodze w łucznickim dworku do wglądu :)))

Jutro posta nie będzie, ponieważ z pewnością macie dosyć mojej upiornej aktywności, ja chwilowo również mam dosyć, ale po przewie oczywiście będą kolejne posty o Łucznicy oczywiście, choćby nikt nie chciał już ich czytać.

Trudno ;)))

Zdjęcia w poście są autorstwa Darii, Sławka i mojego.